این نوشتار به شخصی میپردازد که به تازگی درگذشته است. بنابراین برخی دادهها نظیر علت مرگ یا شرایط آن ممکن است به سرعت تغییر کند. |
خسرو شکیبایی | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
ملیت | ایرانی | |||||
تولد | ۱۳۲۳ تهران، ایران | |||||
مرگ | ۲۸ تیر ۱۳۸۷ بیمارستان پارسیان تهران | |||||
پیشه | بازیگر، فیلمنامه، موسیقی | |||||
همسر(ها) | پروین کوشیار تانیا جوهری (پیشین) | |||||
صفحه در دادگان فیلمها | ||||||
صفحه در وبگاه سوره | ||||||
|
خسرو شکیبایی (زاده ۱۳۲۳ تهران - درگذشت ۲۸ تیر ۱۳۸۷ به دلیل عارضه سرطان کبد[۱] [۲]) بازیگر معروف سینمای ایران بود. او تحصیلاتش را در رشتهٔ بازیگری در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به پایان برد.
فهرست مندرجات[نهفتن] |
خسرو شکیبایی با بازی در نقش کوتاهی در فیلم «خط قرمز» (مسعود کیمیایی-۱۳۶۱) به سینما آمد و تا سال ۱۳۶۸ نقش آفرینیهایی کرد. از جمله در فیلمهای «دزد و نویسنده»، «ترن» و«رابطه خوب» ظاهر شد. اما از بعد از بازی در فیلم «هامون» (داریوش مهرجویی-۱۳۶۸) بود که نام خسرو شکیبایی بر سر زبانها افتاد. او برای بازیش در همین فیلم از «هشتمین جشنواره فیلم فجر»، سیمرغ بلورین دریافت کرد و تحسین منتقدان و مردم را برانگیخت.
خسرو شکیبایی از سال ۱۳۶۸ به بعد، دیگر نتوانست از جلد حمید هامون بیرون بیاید و حمید هامون را در انواع و اقسام لباسها و تیپهای مختلف تکرار کرد. اما تواناییهایش را در چند فیلم به معرض نمایش گذاشت: بازی او در دو فضای کاملاً متفاوت در فیلم «کیمیا» (احمدرضا درویش-۱۳۷۳) و فیلم «کاغذ بی خط» (ناصر تقوایی-۱۳۸۰).
خسرو شکیبایی در تلویزیون هم موفق بود. از همان زمان که در نقش «سید حسن مدرس» بازی کرد و آن مونولوگ طولانی معروفش را اجرا کرد تا بازی در مجموعه تلویزیونی «روزی روزگاری»، «خانه سبز»، «کاکتوس»، «تفنگ سر پر» و این اواخر هم مجموعههای تلویزیونی «در کنار هم» و «سرزمین سبز» را روی آنتن داشت.
او آخرین جایزهاش را از ششمین جشن ماهنامه «دنیای تصویر» برای بازی در فیلم «کاغذ بی خط» دریافت کرد.
پس از گذشت نزدیک به ۲۲ سال از اولین حضورش در فیلم کیمیایی، در فیلم «حکم» (۱۳۸۳) باری دیگر در فیلم وی ایفای نقش کرد، البته این بار در کنار استاد «عزت الله انتظامی».
خسرو شکیبایی علاوه بر هنرنمائی در «سینما» و «تئاتر»، برخی از اشعار «سهراب سپهری» و «سید علی صالحی» را به صورت دکلمه اجرا کرده بود.
خسرو شکیبایی در ساعت ۴ صبح جمعه «۲۸ تیرماه ۱۳۸۷» در سن ۶۴ سالگی در اثر بیماری «سرطان کبد»[۳] در بیمارستان پارسیان تهران درگذشت.
در پی این رویداد، حداد عادل[۴] رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس و مهندس ضرغامی[۵] رئیس سازمان صدا و سیما پیام تسلیت صادر کردند.
[ دوره ۲۳ جشنواره فیلم فجر (مسابقه سینمای ایران) - سال ۱۳۸۳ ]
[ دوره ۶ منتخب سایت ایران اکتور (بهترینهای سال) - سال ۱۳۸۴ ]
[ دوره ۱۰ جشن خانه سینما (مسابقه) - سال ۱۳۸۵ ]
[ دوره ۶ منتخب سایت ایران اکتور (بهترینهای سال) - سال ۱۳۸۴ ]
[ دوره ۲۰ جشنواره فیلم فجر (مسابقه سینمای ایران) - سال ۱۳۸۰ ]
[ دوره ۳ منتخب سایت ایران اکتور (بهترینهای سال) - سال ۱۳۸۲ ]
[ دوره ۱۷ منتخب نویسندگان و منتقدان (بهترینهای سال) - سال ۱۳۸۱ ]
[ دوره ۱۱ جشنواره فیلم فجر (مسابقه سینمای ایران) - سال ۱۳۷۱ ]
[ دوره ۱۵ جشنواره فیلم فجر (مسابقه سینمای ایران) - سال ۱۳۷۵ ]
[ دوره ۸ جشنواره فیلم فجر (مسابقه سینمای ایران) - سال ۱۳۶۸ ]
[ دوره ۱۳ جشنواره فیلم فجر (مسابقه سینمای ایران) - سال ۱۳۷۳ ]
[ دوره ۲۵ جشنواره فیلم فجر (مسابقه سینمای ایران) - سال ۱۳۸۵ ]
http://oonieknafar.blogfa.com/post-3828.aspx
(ببخشید که بدون ویرایش است!)
یک دوست خوب از پیشمون رفت. قیصر امین پور
یک شاعر بزرگوار
قیصر امینپور (۱۳۳۸ - ۱۳۸۶) شاعر معاصر ایرانی. او در سال ۵۸، از جمله شاعرانی بود که در شکلگیری و استمرار فعالیتهای واحد شعر حوزه هنری تا سال ۶۶ تأثیر گزار بود. وی طی این دوران مسئولیت صفحه شعر ِ هفتهنامه سروش را بر عهده داشت و اولین مجموعه شعر خود را در سال ۶۳ منتشر کرد. اولین مجموعه او «در کوچه آفتاب» دفتری از رباعی و دوبیتی بود و به دنبال آن «تنفس صبح» تعدادی از غزلها و شعرهای سپید او را در بر میگرفت.
دکتر امینپور در ۲ اردیبهشت ۱۳۳۸ در گتوند دزفول به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در دزفول ادامه داد و در سال ۵۷ در رشته دامپزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد ولی پس از مدتی از این رشته انصراف داد.
قیصر امینپور، در سال ۶۳ بار دیگر و این بار در رشته زبان و ادبیات فارسی به دانشگاه رفت و این رشته را تا مقطع دکترا گذراند و در سال ۷۶ از پایاننامه دکترای خود با راهنمایی دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی با عنوان «سنت و نوآوری در شعر معاصر» دفاع کرد. این پایاننامه در سال ۸۳ و از سوی انتشارات علمی و فرهنگی منتشر شد.
قیصر امینپور، تدریس در دانشگاه را در سال ۶۷ و در دانشگاه الزهرا آغاز کرد و سپس در سال ۶۹ در دانشگاه تهران مشغول تدریس شد. وی همچنین در سال ۶۸ موفق به کسب جایزه نیما یوشیج، موسوم به مرغ آمین بلورین شد. دکتر امینپور در سال ۸۲ بهعنوان عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی برگزیده شد. او که در سال ۱۳۷۶ خورشیدی موفق به دریافت مدرک دکترا از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد، بعدها رساله خود با عنوان «سنت و نوآوری در شعر معاصر» را در قالب کتاب منتشر کرد.[۱]
از وی در زمینههایی چون شعر کودک و نثر ادبی، آثاری منتشر شدهاست که به آنها اشاره میکنیم: طوفان در پرانتز (نثر ادبی، ۱۳۶۵)، منظومه ظهر روز دهم (شعر نوجوان، ۱۳۶۵)، مثل چشمه، مثل رود (شعر نوجوان، ۱۳۶۸)، بیبال پریدن (نثر ادبی، ۱۳۷۰) و به قول پرستو (شعر نوجوان، ۱۳۷۵).
از دیگر آثار قیصر امینپور، میتوان به مجموعه شعر «آینههای ناگهان» ۱۳۷۲، «گزینه اشعار» (۱۳۷۸، مروارید) و مجموعه شعر «گلها همــه آفتابگرداناند» (۱۳۸۰، مروارید)،«دستور زبان عشق» (۱۳۸۶، مروارید) اشاره کرد. «دستور زبان عشق» آخرین دفتر شعر قیصر امین پور، تابستان امسال در تهران منتشر شد و بر اساس گزارشها، در کمتر از یک ماه به چاپ دوم رسید.
دکتر قیصر امین پور در بامداد روز سه شنبه هشتم آبان 1386 بر اثر عارضه قلبی در بیمارستان دی تهران در گذشت.
دست عشق از دامن دل دور باد!
می توان آیا به دل دستور داد؟
می توان آیا به دریا حکم کرد
که دلت را یادی از ساحل مباد؟
موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود: باید ایستاد؟
آنکه دستور زبان عشق را
بی گزاره در نهاد ما نهاد
خوب می دانست تیغ تیز را
در کف مستی نمی بایست داد
وی پس از تصادفی در سال ۱۳۷۸ همواره از بیماریهای مختلف رنج میبرد و در نهایت حدود ساعت ۳ بامداد سهشنبه ۸ آبان ۱۳۸۶ در بیمارستان دی درگذشت. گفته میشد که وی، پس از یک حادثه تصادف در سال ۱۳۷۸ خورشیدی، از بیماریهای مختلفی رنج میبرد و دست کم دو عمل جراحی قلب و پیوند کلیه را پشت سرگذاشته بود.