خداوند روز اول آفتاب را آفرید
روز دوم دریا
روز سوم صدا را
روز چهارم رنگ را
روز پنجم حیوانات
روز ششم انسان را
روز هفتم خداوند اندیشید دیگر چه چیز را نیافریده است؟
پس تو را برای من آفرید
آن کس که بداند و بداند که بداند
| اسب خرد از گنبد گردون بجهاند | |
| آن کس که بداند و نداند که بداند | بیدار کنیدش که بسی خفته نماند | |
| آن کس که نداند و بداند که نداند | لنگان خرک خویش به منزل برساند | |
| آن کس که نداند و نداند که نداند | در جهل مرکب ابداالدهر بماند |
آمدم ای شاه ، پناهم بده خط امانی ز گناهم بده
ای حَرمَت ملجأ در ماندگان دور مران از در و ، راهم بده
ای گل بی خار گلستان عشق قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم اِذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست شوق وسبک خیزی کاهم بده
تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع گرمی جان سوز به آهم بده
لشگرشیطان به کمین من است بی کسم ای، شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من با نظری ، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی جمله ی حاجات مرا هم بده
یاد دارم یک غروب سرد سرد *** میگذشت از کوچه ما دوره گرد
دوره گردم کهنه قالی میخرم *** کاسه و ظرف سفالی میخرم
گر نداری کوزه خالی میخرم
اشک در چشمان بابا حلقه
بست *** عاقبت آهی کشید بغضش شکست
اول سال است و نان در
سفره نیست *** ای خدا شکرت ولی این زندگیست؟
بوی نان تازه هوشش
برده بود *** اتفاقا مادرم هم روزه بود
خواهرم بی روسری
بیرون دوید *** گفت آقا سفره خالی میخرید؟!
امشب یکهو دلم خواست که یک فال حافظ بگیرم :
ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد *** دل رمیده ی ما را رفیق و مونش شد
نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت *** به غمزه ی مسئله آموز صد مدرس شد
به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا *** فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد
به صدر مصطبه ام می نشاند اکنون دوست *** گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد
طرب سرای محبت کنون شود معمور *** که طاق ابروی یار منش مهندس شد
لب از ترشح می پاک کن برای خدا *** که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد
کرشمه ی تو شرابی به عاشقان پیمود *** که علم بی خبر افتاد و عقل بی حس شد
ز راه میکده یاران عنان بگردانید *** چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد
خیال آب خضر بست و جام کیخسرو *** به جرعه نوشی سلطان ابولفوارس شد
چو زر عزیز وجود است نظم من آری *** قبول دولتیان کیمیای این مس شد