از خون جوانان وطن لاله دمیده
این هما شعر عارف قزوینی هست که فکر کنم وزنش ربطی به شعر قبلی نداشته باشه 
آخه خودم خیلی وقت پیش این شعر رو خونده بودم و درست توی زهنم نبود. البته شاید هم ربط داشته باشه ، دوستان کمک بفرمایند.
--------------------
هنگام می و فصل گل و گشت چمن شد
دربار بهاری تهی از زاغ و زغن شد
از ابر کرم خطه ری رشگ ختن شد
دلتنگ چو من مرغ قفس بهر وطن شد
چه کج رفتاری ای چرخ، چه بدکرداری ای چرخ
سر کین داری ای چرخ، نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ
از خون جوانان وطن لاله دمیده
از ماتم سرو قدشان سرو خمیده
در سایه گل، بلبل ازین غصه خزیده
گل نیز چو من در غمشان جامه دریده
چه کج رفتاری ای چرخ، چه بدکرداری ای چرخ
سر کین داری ای چرخ، نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ
از اشک همه روی زمین زیر و زبر کن
مشتی‌گرت از خاک وطن هست، به سر کن
غیرت کن و اندیشه ایام بتر کن
اندر جلو تیر عدو سینه سپر کن
چه کج رفتاری ای چرخ، چه بدکرداری ای چرخ
سر کین داری ای چرخ، نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ
از دست عدو ناله من از سر درد است
اندیشه هر آن کس کند از مرگ، نه مرد است
جانبازی عشاق نه چون بازی نرد است
مردی اگرت هست کنون ، وقت نبرد است
چه کج رفتاری ای چرخ، چه بدکرداری ای چرخ
سر کین داری ای چرخ، نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ
عارف ز ازل تکیه بر ایام ندادست
جز جام به کس، دست چو خیام ندادست
دل جز به سر زلف دلارام ندادست
صد زندگی ننگ به یک نام ندادست
چه کج رفتاری ای چرخ، چه بدکرداری ای چرخ
سر کین داری ای چرخ، نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ
به مناسبت سپندار مذگان
دیشب همه شب در برم آن سلسله مو بود من بودم و او بود
می بود و سه تا بود و صبا بود سبو بود من بودم و او بود
دامان چمن پر گل و در دامن گلزار من بودم و دلدار
مه دلکش و گل نغز و هوا غالیه بو بود من بودم و او بود
آن دم که چمن بود پر از نغمه ی بلبل من بودم و آن گل
آن گل که سراپا همه رنگ و همه بو بود من بودم و او بود
چشمان من از اشک سعادت شده لبریز وآن گلبن نو خیز
چون شاخ گل افتاده به پیرامن جو بود من بودم و او بود
می خورد به صد ناز و به صد ناز می ام داد بوسی ز پی ام داد
آنجا که نه غیر و نه رقیب و نه عدو بود من بودم و او بود
او از می و من از می عشقش شده سرمست او سرخوش و من مست
لب بسته و در سینه بسی راز مگو بود من بودم و او بود
گه زیر گل سرخ و گهی زیر گل زرد و آن ماه زمین گرد
می رفت و دلم در پی او از همه سو بود من بودم و او بود
هم صحبت من او شد و هم صحبت او من در ساحت گلشن
معشوقه نکو , عشق نکو , حال نکو بود من بودم و او بود
از نام و نشانش چه سرایم سخن ای دوست بگذر ز من ای دوست
روح من و عشق من و آمال من او بود من بودم و او بود
یک نظر هم از خودم : وزن این شعر شبیه وزن شعر عارف قزوینی نیست که در مورد ایران سروده؟!
به کجا چنین شتابان ؟ ...
« به کجا چنین شتابان؟»
گون از نسیم پرسید
« دل من گرفته زاین جا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟»
« همه آرزویم اما
چه کنم که بسته پایم.»
« به کجا چنین شتابان؟ »« به هر آن کجا که باشد، به جز این سرا، سرایم »
« سفرت به خیر اما تو و دوستی، خدا را
چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی،
به شکوفه‌ها، به باران،
برسان سلام ما را».
دکتر شفیعی کدکنی
رمضان
کوله بارت بر بند
شاید این چند سحر فرصت آخر باشد
که به مقصد برسیم
بشناسیم خدا
و بفهمیم که یک عمر چه غافل بودیم
می شود آسان رفت
می شود کاری کرد که رضا باشد او
ای سبکبال
در این راه شگرف
در دعای سحرت
در مناجات خدایی شدنت
هرگز از یاد نبر
من جامانده بسی محتاجم
عشق یعنی ...
عشق یعنی غصه و دلواپسی/ عشق یعنی بی کسی در بی کسی
عشق یعنی از بدی عاری شدن/ اشک از چشم دلت جاری شدن
عشق یعنی روز و شب در جستجو/عشق یعنی با مرادت گفتگو
عشق یعنی نفس خود راهی کنی / راه دشوار جنون را طی کنی
عشق یعنی سر فدای راه دوست/ عشق یعنی هرچه داریم مال اوست
عشق یعنی حاجی بیت الحرام / عشق یعنی دل بریدنها و حج ناتمام
عشق یعنی حامی قرآن شدن/ عشق یعنی ساقی طفلان شدن
عشق یعنی ز سوی بالا محک/ عشق یعنی سلسله ، سیلی، کتک
عشق یعنی هیئت و سینه زنی/ ظهر عاشورا سرت را بشکنی
عشق یعنی ماه غم ماه خدا/ عشق یعنی علقمه کرب و بلا
عشق یعنی درد را از بر کنی/ عشق یعنی هجر را باور کنی
عشق یعنی ذکر الغوث الامان/ عشق یعنی مهدی صاحب زمان
عشق یعنی روز و شب در انتظار/ عشق یعنی بی قرار بی قرار
عشق یعنی محو ناز دلبران/ عشق یعنی بندگی در جمکران
عشق یعنی زیر باران خس شو/ عشق یعنی دور از ابلیس شو
عشق یعنی قصه بود ونبود/ نیمه شب غرق دعا سر در سجود
عشق ، آری موعد هم عهدی بود/ عشق یعنی مقتدایم مهدی بود