نصیحت نامه

سلام ، ببخش که وقتت را گرفته ام
شاید در این وقت کم بتوانم نصیحتت کنم ، هر چند که من کوچکتر از آنم که...

هر کسی در آخر عمر وصیت نامه ای می نویسد و به تقسیم اموال می پردازد ، حال که من اموالی ندارم ؛ نصیحت نامه ای می نویسم و به تقسیم تجربیاتم می پردازم. شاید بتوانی از آنها استفاده کنی.

اول خدا را شکر کن ، همواره و همه جا ، حتی اگر اعتقادی به وجودش نداری ؛ زیرا آنچنان بی نیازت می کند که بی نیاز باشی از هر به ظاهر بی نیازی.
دوم بدان که هر پدر و مادری فرزندشان را دوست دارند ، فقط نمی دانند که چگونه این محبت را ابراز کنند و این دلیل دعواهایتان است. پس سعی کن آن ها را درک کنی که شاید زمانی خود جای آنان باشی.
چشمانت را بازتر کن ، زیبایی ها آن هایی نیست که می بینی ، زیباترین چیزی که دیده ام هم ظاهرش زیبا بود و هم باطنش ؛ اگر بتوانی زیبا باشی خوب است.
یادت باشد نمی توانی افکار دیگران را با زور تغییر دهی ، محبت و لبخند را همیشه در اول آموزش قرار بده ، زیرا معجزه ی آن همه را تحت تأثیر قرار خواهد داد.
یادت باشد که اگر می خواهی حقت رعایت شود ، حق کسی را لگد مال نکنی ، تنها تو نیستی که بنده ی خدایی.
یاد بگیر که در اکنون باشی ، زیرا هر آنچه که اکنون اتفاق می افتد نه در گذشته بوده است و نه در آینده خواهد بود.
از باخت نگریز و بدان اگر باخت نبود هیچ گاه پیروزی لذت بخش نمی شد. و از پیروزی مغرور نشو که هنوز از تو پیروزتر هم هست

بدون فکر سخنی نگو ، که این تو را از هرگونه آفتی حفظ می کند.
بدان که کجایی ، به اندازه ی جایگاه خود سخن بگو ، که بیش از آن نشانه ی غرور و کمتر نشانه ی جهل

قضاوت انجام بده ولی زمانی که همه چیز را فهمیدی.

تا همین جا کافی است ...
من بروم ، فرشته ی مرگ منتظر است ...